Anneler günü tüm annelerin gönlüne tuttuğumuz aynanın günüdür. Ne Kibele torakların tanrıçası ne Rhea tüm tanrıçaların anası. Bu mayıs yalnız senin günün annecim. Sen benin hayat kaynağımsın. Seni bir güne sıkıştırdığımı sanma. Bazen tartışsak, hemfikir olamasak da sen benim varlık sebebim, zümrüdüm, yakutum, suyum, güneşimsin. Sen olmasaydın diye kurulabilecek bir cümle yok hayatımda. Bu cümle varsa cihanın yarısı yoktur annem. Bir gözüm, bir bacağım, dahası gülen gözlerim yoktur. Sen gidersen saçımdaki şefkatli el gider. Sen gidersen ruhum dipsiz kuyulardaki sonsuz karanlıklara gömülür ışığım gider. Hayatın anlamı, Kalbimin yarısı gider. Merhametim, şefkatim gider. Sen gidersen cihanın yarısı gider.
Annem Sen Benim Hediyemsin
Sen benim yaşam boyu alamayacağım yeğene hediyemsin. Kimliğim, kişiliğim, geçmişim, geleceğimsin. Yaşanmış günüm, yaşayamadığım geleceğimsin. İnsan ömrüne ne hediye verebilir bilemedim. Değil mayıs ayının pazarları tüm ömrünü ayaklarına sersem anlatabilir miyim? Bensiz geçiremediğin tek bir gecenin, uykusuz gecelerinin, kırılan kalbinin bir kısmını anlayabilir miyim? Annelik vicdan azabıdır derdin de kızardın, anlamazmışım. Oysa sen bana kızdığında acıyan yüreğini görememişim. Gizlice döktüğün gözyaşlarını hiç fark etmemişim. Sen azarlayınca döktüğüm gözyaşlarının senin kalbine aktığını hiç bilememişim. Ben on dakika üzülürken senin günlerce unutamadığını bile anlamamışım yıllarca. Ne kadar çocukmuşum. Annelik bir vicdan azabıymış, bitmeyen sevgi, dipsiz bir kuyuymuş. Tüm dertlerimizi attığımız dipsiz bir kuyuymuş. Bu yıl sana layık bir hediye bulamadım. Bu mektubum sana hediyem olsun canım annem.
