Takı tarihi çok eski çağlara kadar uzanmaktadır. Bilinen en eski takılar süsleme, avlanmanın bereketli olması ve korunma amacıyla yapılan muskalardan oluşmuştur. Avlanan hayvanların dişleri, boynuz ve kemikleri, denizdeki kabuklu hayvanların kabuk kısımları kazınarak şekil verilmiş üzerlerine delikler açılarak kolyeler oluşturulmuştur.
İnsanlar yerleşik düzene geçtiklerinde kemik ve diğer malzemeler istenildiği gibi kesilip cilalanmış ve üzerlerine desenler işlenmeye başlanmıştır. Artık insanların kendilerini diğerlerine karşı beğendirme duyguları ön plandadır. Bakır bu dönemde takı yapımında kullanılmaya başlanmıştır. Bakırın ardından altın ve gümüş, değerli taşlar takı yapımını çeşitlendirmiştir. Sonrasında günümüze kadar uzanan renkli ve sınırsız bir çeşitlilik ve tarzlarda yüzükler, kolyeler, bilezikler, taçlar ve iğne saç tokaları birbirini takip etmiştir.
Anadolu da yapılan kazılarda bu çeşitlilik gözler önüne serilmiş, işçiliği ve teknikleri bugün bile hayret edilecek kadar ince ve kusursuzdur. Osmanlı dönemi takı işlemeciliğinin doruk noktasıdır. Özellikle değerli taşlar; zümrüt, yakut, elmas saray hayatının vazgeçilmezidir.
Günümüzde de eski dönemlerin izleri takılarda kendini yoğun olarak göstermektedir. Kadınların güzelliklerini tamamlama aracı olan takı bazen kendini ifade biçimi bazen gösteriş bazen de güç göstergesi olarak ortaya çıkmaktadır.
Erkeklerde Takı
Son yıllarda erkeklerde de takı merakı artmıştır. Deri, çelik veya gümüş bileklikler, yüzyıllardır süre gelen tespih taşıma alışkanlığı, yüzük, az da olsa küpe ve kolye takma alışkanlığı da artmıştır.
